Anneme...:(

ANNEME
Anne…
Düştüğüm sokaklardan koşup geldim…
Sen çağardın diye…
4’te devre 8’de hava kararıyor…
Geciktim…
Özür dilerim…
Elim yüzün kir, pas içinde…
Ne olur kızma…
Biraz daha kalayım böyle…
Yıkarsam çıkacak çocukluğum…
İzin ver anne…
Ne kadar kirliysem o kadar çocuğum…
O kadar toprak hala sokaklar…
Kat karşılığı dairelerle dolacak mahallemiz
Ekmek almaya gönderdiğin bakkalın yerine plaza olacak…
Gittiğimizde sevinçten deliye döndüğü lunaparkın istimlâk bedeli ödenmiş…
Kovulmuş atlıkarıncalar…
Çarpışmış düzen…
Yola gidiyor çocukluğum…
Yoldan çıkıyor yine açgözlülük…
Yalvarırım anne!..
Anla beni…
Siyah okul önlüğüm biraz daha üzerimde kalsın…
Sıradan bir okul günü olsun…
Cuma şahane olur misal…
Matematik defterimi gördün mü anne?..
Çabuk anne çabuk…
Zil çalacak yine beni senden…
Geç kalıyorum anne!..
Bırakma beni korkuyorum sensizlikten…
Yine sıkıca sar atkıyı camların buz tuttuğu bir kış günü…
Söz veriyorum tüyleri ağzıma girse de çözmeyeceğim atkıyı…
Zaten ne zaman çözsem bağlayamadım senin gibi…
Anne…
Dur ne olur…
Gideceğim birazdan…
Dondurmacıyı bekleyelim en azından…
Ne zamandır uğramıyor anne…
Toplanalım yine pasaklı arkadaşlarla dondurma arabasının etrafına…
Ben balkonun altına geleyim para istemek için…
‘Evde karpuz var ne dondurması…’ dediğinde anlamaya çalışacağım bu kez…
Vazgeçtim dondurmadan anne…
Karpuz da olur sen yeter ki kes…
Telaş etme…
Yıkayacağım elimi yüzümü az sonra…
Biliyorum benim iyiliğin için söylediğin her söz…
Bilmem ki üzdüm mü seni anne…
Oyuna doyamadım diye…
Sokaktan beriye gelmedim diye…
Geceler yarısı kaldırdım diye…
Ateşim vardı ne neyleyim anne…
Üşümüştüm, titriyordum…
Ki sen bilirsin anne…
Üzdüysem seni…
Affet…
Affet ne olur anne…
Hiç geçmeyecekti zaman…
Hep yanımdaydın nasıl olsa…
Ben çocuk kalacaktım…
Sen anne…
Hayat, ekmek arası domates destekli gıdalar almak için eve uğrayabileceğim molalar vermedi daha sonra anne…
Önce sınavlar…
Sonra iş…
Bitmeyen projeler…
Kahveyle ayakta durulan geceler…
Hiç kimse, hiçbir iş beklemezdi öyle ya…
Sen neden mecburdun peki anne?..
Neydi bu sonsuz sabrın sebebi?..
İhmal ettim seni anne…
Özür dilerim anne…
Nazım sana geçiyordu kırdım..
Hem seni…
Hem de porselenlerini…
Affet beni anne…
Affet!..
Gidiyorum şimdi…
Çocukluğumdan, heveslerimden, gülüşlerimden…
Uyuyanın üstüne karın yağdığı, üstümün açık kaldığı gecelerden…
Biliyorum uyandırmadan örtersin yine…
Aslında her defasında uyanmıştım…
Fakat sen duruma uyanmamıştın…
Keyfini çıkardım annem oluşunun…
Şükrettim…
Teşekkür ettim…
Bilmem ki üzdüm mü seni anne…
Oyuna doymadım diye…
Sokaktan beriye gelmedim diye…
Geceler yarısı kaldırdım diye…
Ateşim vardı ne neyleyim anne…
Üşümüştüm, titriyordum…
Ki sen bilirsin anne…
Üzdüysem seni…
Affet…
Affet ne olur anne…